Maandag is het weer zover. Dan slaan de deuren van de scholen in regio zuid, dus ook in Lingewaard, weer open. Mijn oudste mag dan gaan beginnen aan het laatste jaar van haar basisschoolcarrière. Het besef dat ze langzaam maar zeker een grote meid begint te worden komt nu echt wel bij me binnen en als ik denk aan de tijd die komen gaat dan word ik best een beetje weemoedig.
Ik ben iemand die heel slecht is in afscheid nemen of beter gezegd het kost me moeite om vertrouwde dingen los te laten, zeker als het gaat om mensen en dingen die ik liefheb.
De vakantieperiode heb ik gebruikt om thuis verschillende kasten eens flink uit te mesten want het overzicht was helemaal zoek. Tijdens het opruimen kwam ik van alles tegen. Schriftjes van de kinderen uit de lagere groepen, knutselwerkjes noem maar op. Veel van hetzelfde maar allemaal gemaakt door mijn eigen vlees en bloed. Sorteren van wat wel en wat niet te bewaren ging me erg slecht af. Het liefst had ik alles in een doos gestopt om voor altijd te bewaren. Onbewust was en ben ik bezig om me vast te klampen aan het verleden. Soms zou ik willen dat ik de tijd kon bevriezen zodat mijn kinderen voor altijd zullen blijven zoals ze nu zijn, zelfstandig met een eigen wil, onafhankelijk waar nodig maar ook nog heerlijk knuffelig en mama’s kindjes op zijn tijd.
Het gevoel van de tijd willen bevriezen heb ik ook mogen beleven toen ik net terug was van mijn vakantie. Het kan u niet ontgaan zijn dat afgelopen 7 augustus het programma zomer in Gelderland neerstreek in Doornenburg. Het feit dat ik lid ben/was van het fantastische team Doornenburg en dorpsgenoot mag zijn van alle mooie Doornenburgers heeft me soms tot tranen geroerd.
De voorbereidingen op deze dag maar vooral de dag zelf brachten mij en, ik weet zeker ook mijn teamgenoten, in een soort van flow. Je leeft weken, nee maanden samen naar zo’n dag toe en als het eenmaal zover is zou je bijna vergeten te genieten. Ik zeg met opzet bijna, want genieten is wat we juist wel hebben gedaan. Met volle teugen. Genieten van mensen die vanuit het niets aanboden om te helpen, spullen die we gratis mochten gebruiken, de opkomst op de hete dag zelf, de bereidheid van mensen om hun soms erg emotionele en persoonlijke verhaal voor de camera te vertellen en dan de parade. Véél te lang natuurlijk omdat zoveel mensen de moeite hadden genomen om te komen meelopen. Dingen waarvan ik als nederig Doornenburgs “meisje” een brok van in mijn keel kreeg.
Na het verkrijgen van de opdracht die ochtend doken we met plezier terug in de tijd en gingen we met zijn allen aan de slag om er iets moois van te maken en hebben we Doornenburg (helaas niet Doornspijk) hoop ik weer een keer mooi op de kaart gezet. Oké oké lang niet alles verliep volgens plan, er waren wat technische problemen bij de omroep waardoor dingen niet goed gerepeteerd konden worden, het geluid was niet optimaal en er was ook enige “kortsluiting” wat betreft het hoogtepunt van ons dorp dat volgens de verslaggever de, inmiddels aan de eredienst onttrokken, kerk is en dus niet het Kasteel, het Fort, de Klompenwaard, de veerpont, de Duizendjarige eik of het schuttersgebouw om maar eens wat te noemen. Hoe dan ook we hebben geweldig genoten en hebben ook nog eens een mooi bedrag van meer dan €1300,= binnengehaald voor ons goede doel Stichting Kinderdorp Doornenburg. Vanavond tijdens de feestelijke afsluiting van de kinderdorpweek zal deze cheque dan ook met trots aan de organisatie overhandigd worden.
Die dag had ik graag de tijd even stil willen zetten om dat gevoel van saamhorigheid , geluk en trots voor altijd vast te houden.
Tijdens deze dag moest ik ook steeds weer denken aan een bepaalde zin. Mensen zeggen namelijk vaak: we gaan samen bouwen aan een toekomst.
Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat we eigenlijk niet bouwen aan een toekomst maar juist aan een verleden. We maken herinneringen. Sommige tastbaar anderen juist niet. En om herinneringen te creëren zullen we soms ook dingen achter ons moeten laten, zullen we periodes af moeten sluiten. Iets waar we met liefde aan hebben gebouwd, hetgeen we koesteren en waar we hopelijk met trots op terug kunnen kijken voegen we toe aan het boek van ons verleden.
Denkend aan dit alles ga ik mijn best doen om met volle teugen te genieten van het laatste basisschooljaar van mijn dochter en zal ik over een klein jaar zeker weten weer met een brok in mijn keel staan als mijn dochter haar basisschoolperiode voorgoed gaat afsluiten en daarmee een nieuw hoofdstuk toevoegt aan háár verleden.
De kasten zijn inmiddels opgeruimd en ik heb een grote doos gevonden waarin ik de mooiste werkjes van mijn kinderen ga bewaren en de niet tastbare herinneringen bewaar ik voor altijd in mijn hart. En in beiden blijft er uiteraard altijd plaats voor meer.
Ik wens alle leerlingen weer een mooi schooljaar toe.
- Lees ook: Vraag en……antwoord?
————————————————————————————————————————
Wilt u reageren? Dit kan via [email protected] of het reactieveld onderaan deze column.
———————————————————————————————————————–
Joyce Derksen is inwoner van Doornenburg die haar columns met een knipoog schrijft, “want een dag niet gelachen!”. Zij schrijft op persoonlijke titel over de actualiteit in Lingewaard, haar mening is niet perse die van Lingewaard Nieuws.
———————————————————————————————————————-
