De test zou om 10 uur beginnen, te laat komen werd afgestraft met het niet meer mogen deelnemen aan de geschiktheidstest. Dus zette ik er op de fiets nog een tandje bij, over de dijk naar Arnhem was nog altijd de snelste weg. Zoals gewoonlijk te druk geweest om op de klok te kijken, er is altijd wel tijd om nog gauw even een mailtje te versturen, of een nieuwsartikel te plaatsen. Moeilijk te kiezen wat prioriteit heeft.
Keuzestress
Buiten adem de Oude Rijnbrug over, gauw de fiets stallen voor de Albert Heijn en rustig wandelen naar het uitzendbureau. Ik was een kwartier te vroeg, had mezelf dus weer eens bijna over de kling gejaagd. Maar ik was er en werd uiterst vriendelijk onthaald. Ik mocht in een feloranje kuipstoel plaats nemen en kreeg thee aangeboden. Zoals altijd teveel smaken, mijn keuzestress speelde weer op. Dus kies ik altijd de earl grey thee, gemakkelijk en ik hou mijn hoofd vrij om ondertussen over andere dingen na te denken.
In de kelder was een vergaderruimte, ik was de derde persoon en gaf keurig een hand aan Johan en Fatma die mij voor waren geweest. De smalltalk begint alras over de woonplaats, de ploegendiensten en de telefoongesprekken die we beneden konden opvangen. Die ochtend werden de ervaringen van uitzendkrachten die niet meer wilde werken opgevraagd. Dus konden we goed horen wat de voors en tegens waren geweest van onze voorgangers.
Die afvallers maakte onze kans op een baan alleen maar groter, dus hun bezwaren waren zeker niet die van ons.
Er kwamen nog twee jongens de ruimte binnen, geen voorstellen en zeker geen hand. Wel werd er vlug een smartphone gepakt en werd de sociale media geraadpleegd. Een mens blijft een sociaal dier. Het was erg rustig in aanloop naar de test. Bij het theorie rijexamen van het CBR was het rumoeriger, herinner ik mij.
Geweldige film
Een vrolijke medewerkster van het uitzendbureau kwam naar beneden, liep zonder de handen te schudden naar een tv-scherm, zei haar naam, en vertelde de procedure. Eerst een film over het bedrijf en de werkzaamheden, daarna een tweetal testen. Wanneer we de testen hadden doorstaan, mochten we door voor een bezoek aan het bedrijf. Vragen? Geen vragen, dus de film werd gestart. Een mooie bedrijfsdocumentaire waarin de gang van binnenkomst vanaf de groothandel, tot de reis naar het winkelfiliaal goed gevolgd kon worden. Dat was een leuk en innovatief bedrijf om voor te mogen werken.
Wij waren alleen gelaten tijden de film en na afloop kwam de medewerkster weer de trap af en vroeg hoe wij de film vonden. Ik zei direct dat het een geweldige film was. Het werd met een kleine glimlach ontvangen.
Twee testen
Nu kwam het serieuze werk, de eerste test. Er moesten twee kolommen met cijfers en teksten met elkaar worden vergeleken. Aankruisen wanneer de twee kolommen niet exact gelijk waren. We doken op de pennen en zetten ons schrap, tachtig vragen in een beperkte tijd, dat is altijd een uitdaging. Na twintig vragen kwam bij mij de keuzestress weer naar boven, moest ik nu een kruis zetten wanneer het goed of juist wanneer het fout was. Een dergelijke vergissing had al eens een beroepskeuze test verknald. Ik eindigde op alle onderdelen met een academisch niveau, op één onderdeel na. Daar kwam uit dat de peuterspeelzaal nog te uitdagend zou zijn voor mij. Onbegrijpelijk. Totdat bleek dat ik de wijze van antwoorden consequent verkeerd had begrepen. Kreeg er geen baan door, maar kon wel met een rechte rug het pand verlaten na afloop.
De tachtig vragen werden ruim binnen de tijd afgewerkt, mooi. Een aparte ervaring te beseffen, dat je voor zo’n test ineens de drive voelt om als eerste klaar te zijn. Een mens zit blijkbaar gauw in een competitie modus. De tijd die over was, gebruikte ik om alles nog even na te kijken. Een van de weinige keren dat ik een wijs advies die ik aan mijn kinderen geef ook zelf toepas.
De papieren werden opgehaald en nu volgde deel twee, een luistertest. Met hetzelfde enthousiasme verdiepte ik mij in deze test. Ik ontwikkelde een strategie om voordat de band uitgesproken was het te verwachte antwoord gevonden te hebben. De tijd vloog weer om, en ik had er een goed gevoel over.
Referenties
Ook deze testformulieren werden ingenomen, en bij het innemen werd ons verteld dat we op basis van de eerste test allemaal al geslaagd waren. Dus ontging mij even het nut van de tweede test, maar bleef blij met het resultaat.
Nu moesten wij een papier invullen met onze beschikbaarheid, op welke dagen konden we werken en hoeveel uur. Ook werd gevraagd naar referenties. En toen werd het ineens verdacht stil in mijn hoofd. De afgelopen dertig minuten had ik op volle toeren gewerkt om de twee testen met goed gevolg af te leggen, maar nu galmde het nog erger dan in een leeg benzinevat in mijn hoofd. Referenties? Mijn laatste vakantiebaantje in het distributiecentrum van Albert Heijn was 35 jaar geleden, daar kon ik niet meer terecht. En in mijn loopbaan die daarop volgde had ik deze werkzaamheden nimmer gedaan.
De altijd vrolijke medewerkster verzamelde de formulieren en zag bij mij het ontbreken van de referenties. Ik werd gevraagd deze toch echt wel aan te leveren. Ik weigerde, ik kende niemand in mijn werkomgeving die wist hoe goed ik kratten kon stapelen, of stickers kon plakken, danwel via een stem op mijn koptelefoon een rij orders kon wegwerken.
Niet aardig genoeg voor de baan
Zonder referenties zou het niet doorgaan werd mij verteld, zij wilde namelijk echt graag weten of ik een aardig mens was. Ik ben het uitzendbureau uitgelopen, ben op een bankje gaan zitten en voelde me ontzettend kwaad worden. Nee ik was niet aardig genoeg om deze baan te kunnen vervullen. Ik zou mijn hele leven anders hebben moeten laten verlopen om deze uitzendbaan te kunnen aannemen. Opnieuw beginnen in een totaal andere baan, bleek onmogelijk. Dan maar door blijven gaan met mijn huidige klussen, totdat ik weer aardig gevonden word.
