Column: IJskoud

Foto:

Terwijl de feestvierders in Gendt afgelopen week te kampen hadden met nat herfstweer en dus van een koude kermis thuiskwamen, ging een aantal  Lingewaarders vrijwillig nat door de icebucketchallenge-uitdaging aan te gaan en dus voor het goede doel een emmer ijskoud water over hun hoofd leeg te gooien.

Deze wereldwijde hype lijkt nu dus ook Lingewaard in zijn greep te krijgen. Word je genomineerd dan moet je binnen 24 uur geld doneren voor onderzoek naar de ziekte ALS en een emmer ijswater over je hoofd leeggieten, waarbij je drie andere mensen nomineert om hetzelfde te doen.

Hoe langer ik erover nadenk hoe onzinniger het allemaal lijkt. 

Ik heb de twijfelachtige eer om in de zorg werkzaam te zijn. De thuiszorg. Toen mijn oma zover was dat mijn ouders niet meer voor haar konden zorgen, ze woonde namelijk geheel volgens de toekomstwensen van dit kabinet bij mijn ouders in huis, kwamen de medewerkers van de thuiszorg haar wassen en aankleden. Door van dichtbij mee te maken hoe mooi en dankbaar dit werk was, heb ik destijds de keuze gemaakt om me te laten omscholen en om van “zorgen voor anderen” mijn beroep te maken.

Toen ik destijds in het verzorgingstehuis werkte, het oude Liduina in Bemmel, verbaasde ik me over het feit dat er mensen woonden die eigenlijk nog helemaal zelfstandig waren. Ze hadden destijds puur op basis van hun leeftijd een kamer gekregen daar. Ze waren immers 65 geweest. Dat kon toen allemaal. 

Kort daarna werd het nieuwe Liduina gebouwd met een verpleegafdeling en maakte ik mijn overstap naar de thuiszorg. Eerst in Bemmel en later in Gendt en Doornenburg. We hadden wekelijks een vergadering om de dingen te bespreken waar we tegenaan liepen en om de zorgrijtjes goed aansluitend te maken. Iedere week zaten we bij elkaar om de zorg perfect te regelen soms wel twee uur lang, betaald. Dat kon toen allemaal. 

Kwam er een cliënt in het ziekenhuis te liggen, dan kon het maar zo zijn dat hij of zij een week of wat weg was. Pas als iemand zich weer helemaal kiplekker voelde mocht hij of zij naar huis, eerder niet. Dat kon toen allemaal. 

Was er iemand die meer zorg nodig had vanwege achteruitgang of een complicatie dan werd dat aangevraagd en bijna altijd zonder poespas toegekend. Dat kon toen allemaal. 

Nu zo’n twintig jaar later staat de zorg op het punt van instorten. De verantwoordelijkheid van de zorg komt bij de gemeenten te liggen. Mensen moeten thuis blijven wonen zolang het maar kan en zich zien te redden met behulp van de zorg van vrijwilligers, mantelzorgers, mensen die er niet voor gekozen hebben een thuiszorger te worden en er al helemáál niet voor opgeleid zijn.

Degenen die wél opgeleid  zijn voor deze taken worden bij bosjes ontslagen omdat hun opleidingsniveau niet aan de huidige eisen voldoet?!!

Lingewaard heeft nu nog twee verzorg/verpleegtehuizen maar de vraag is: hoe lang nog?

Langzaam maar zeker zie ik alles om me heen instorten. De werkdruk wordt hoger en hoger, de verantwoordelijkheden meer en meer, het werkplezier en de voldoening minder en minder, de zakken van de rijken voller en voller en de neuzen van de politici die beterschap beloofden langer en langer.

IJskoud korten op zorg, mensen dwingen thuis te blijven wonen en vervolgens de thuiszorgorganisaties min of meer dwingen hun werknemers te ontslaan. Wat klopt er niet aan dit plaatje? En dan heb ik het nog niet eens gehad over de gevolgen van dit alles voor de jeugdzorg en alle andere vormen van zorg. 

Kortom: de huidige coalitie in Lingewaard zal hier in ieder geval nog een hele kluif aan gaan krijgen en ik raad hen ook aan om wijselijk gebruik te maken van de expertise die er zeker is bij oppositiepartij SP, de zorgpartij pur sang en om deze kennis in hun beslissingen mee te nemen.

Ooit had ik een vrouw in zorg die het heel treffend kon zeggen. Ze zag een item op het journaal over onderzoek naar leven op Mars. Ze schudde haar hoofd en zei:  “Leven op Mars? Laat ze eerst maar eens zorgen dat er leven op aarde is”.

En dat vat alles in één zin samen. Waar iedereen zich druk maakt over zaken als zwarte Pieten, Jip en Janneke etc. kleurt de wereld van de zorg zwart en zijn de mensen waar het werkelijk om gaat op zichzelf aangewezen en moeten ze er zelf maar voor zorgen dat zij nog een leven hebben.

Dat brengt mij terug bij het icebucket-verhaal. 

Want waarom een emmer ijskoud water over je hoofd leeggieten, als de regering er eigenhandig wel voor zorgt dat we uiteindelijk allemaal een koude douche krijgen. En doneren… Hó maar.

Geweldig onze “verzorgings”staat.

————————————————————————————————————————

Wilt u reageren? Dit kan via [email protected] of het reactieveld onderaan deze column.

———————————————————————————————————————–

Joyce Derksen is inwoner van Doornenburg die haar columns met een knipoog schrijft, „want een dag niet gelachen!”. Zij schrijft op persoonlijke titel over de actualiteit in Lingewaard, haar mening is niet perse die van Lingewaard Nieuws.

———————————————————————————————————————-

Ook op de hoogte blijven van ons laatste nieuws via Facebook? Klik hier en druk op de “Vind ik leuk” knop.

Liever via Twitter? Volg ons dan via @lingewaardnews.

Klik HIER wanneer u zich wilt aanmelden voor de nieuwsbrief.

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen