Interview met pleegouders Pascal en Carmen

Precies een jaar geleden begonnen Pascal en Carmen als pleegouders. “We kwamen toevallig allebei iets tegen in het nieuws over pleegzorg. We wilden graag iets voor een ander gaan doen en hebben toen al snel doorgepakt.”

Inmiddels komt hun pleegdochter van zes jaar al een jaar bij het gezin thuis. Om de twee weken logeert zij hier een paar dagen, zodat haar biologische ouder tijd heeft om bij te tanken en aan zichzelf te werken. “Het is fijn om iemands vangnet te kunnen zijn en te helpen.” 

“Eigenlijk was het Pascal die, nadat hij een item in het journaal had gezien, tegen mij zei: ik zag vandaag iets over de grote vraag naar pleeggezinnen, is dat niet iets voor ons?” Toevallig had ik in de krant die week ook iets gelezen over pleegzorg. En ik stond er hetzelfde in: ik had een soort onderbuikgevoel om iets te willen doen,” vertelt Carmen. “Het kwam misschien ook door het zware jaar dat we daarvoor hadden gehad,” zegt Pascal. "Ik was ernstig ziek, moest meermaals geopereerd worden en lag veel in het ziekenhuis. Dankzij onze familie hadden we in die tijd voldoende hulp voor de kinderen. Dat was zo waardevol en nodig. Het zette ons aan het denken: hoe zou het gegaan zijn als we die steun niet hadden? En wat fijn als je dit kan betekenen voor iemand die zelf niet zo’n vangnet heeft. Toen zijn we ons er verder in gaan verdiepen en hebben we een informatieavond bezocht. Die avond was voor ons alleen maar een bevestiging: dit willen we doen."

“We hebben vooraf goed met ze besproken dat we erover nadachten om ons aan te melden als pleeggezin. Eigenlijk waren onze beide kinderen al snel heel positief. Natuurlijk wisten zij op dat moment nog niet precies wat het zou inhouden. Daar is de voorbereiding vanuit de pleegzorgorganisatie ook heel goed voor geweest. Hier kregen we onder andere voorbeeldscenario’s mee, die wij thuis gebruikten als handvatten om samen met onze kinderen te bespreken. Dat is sowieso wat ons altijd helpt: er open over praten, ook als een situatie lastig is.”

"Het hele voorbereidende proces was ontzettend fijn en informatief. Ook het idee dat er altijd een pleegzorgbegeleider is bij de pleegzorgorganisatie, is een ontzettend fijn idee. Er is altijd iemand op wie je kan terugvallen met vragen. Kort nadat we het toelatingsproces hadden doorlopen, werden we gebeld door de pleegzorgorganisatie. Er werd gezocht naar een ‘open minded’ gezin, voor een meisje van vijf jaar oud gezocht. Niet lang daarna volgde een kennismaking met de biologische ouder. Vervolgens kwam onze pleegdochter een keer overdag spelen, en later een nachtje logeren. Het klikte, dus we zijn ervoor gegaan."

"Onze kinderen vonden het best spannend," geeft Pascal toe. "Onze zoon is altijd de jongste geweest, zowel thuis als op school. Hij vond het leuk om nu ineens de ‘grote broer’ te zijn, maar het is wel anders. Onze pleegdochter is nu de jongste in huis als zij er is. Onze zoon was in het begin wel eens bang dat zij zijn speelgoed zou afpakken. Toen hebben we met z’n allen besproken hoe we reageren als zoiets zou gebeuren, die duidelijkheid helpt al. Helemaal in het begin moesten we allemaal even aan elkaar wennen,” zegt Pascal, “maar inmiddels zijn onze zoon en pleegdochter dikke vrienden. En hoewel wij op de dagen dat onze pleegdochter er is wat duidelijkere grenzen moeten stellen, hebben onze kinderen daar geen moeite mee. Ook zij voelen dan heel goed aan wat wel en niet kan.”

"Het is eigenlijk veel makkelijker dan we hadden verwacht," zegt Carmen. "We hadden van tevoren het beeld van problemen met de biologische ouders of ingewikkelde situaties. Maar dat viel allemaal mee. We hebben goed contact met de biologische ouder, dat klikt gewoon. In het begin belden we wekelijks om het weekend door te nemen, maar dat is nu niet eens meer nodig. Het gaat gewoon goed, onze kinderen voelen zich er goed bij.” Pascal voegt toe: "Weet je, we hebben in de tijd dat ik ziek was al zo veel meegemaakt. Ik denk niet dat er veel is dat we niet aan kunnen. Sowieso zijn we denk ik vrij nuchter en positief: we gaan er van uit dat het wel goed komt. En dat gaat ook nu weer op”.

Carmen aarzelt geen moment: "Doe het gewoon! Het kan misschien lastig of spannend zijn omdat je niet precies weet waar je aan begint. Eigenlijk net zoals met je eigen kinderen. Maar het is zo verrijkend.” Pascal vult aan: “Het geeft voldoening om iets voor een ander te kunnen betekenen. Als wij ons vangnet niet hadden gehad toen ik ziek was, weet ik niet hoe het met ons was gegaan. En wat ik nog het allermooiste vind: wij doen dit niet alleen. We doen dit echt met zijn allen, en dan bedoel ik met zijn vijven. Samen, met onze kinderen en onze pleegdochter.” 

Ben je geïnspireerd geraakt door het bovenstaande verhaal en wil je ook iets betekenen voor kinderen zoals het pleegkind van Carmen en Pascal? Dat kan. Meer informatie kun je hier aanvragen.