De vakantietijd komt er weer aan. We merken het aan de televisieprogramma’s waarbij langzaam maar zeker de zomerstops ingaan, aan de vlaggen die buiten fier wapperen met de schooltassen eronder en we merken het aan de (basis)scholen waarbij er langzaam maar zeker afgebouwd wordt van hard werken naar leuke dingen doen.
De zomerkleding kleurt onze garderobes en de meeste vakanties zijn inmiddels geboekt. Zo ook hier.
Het heeft lang geduurd maar dit jaar hebben we ons over laten halen door de kinderen om weer eens te gaan vliegen. Mijn dochter heeft ooit wel gevlogen maar dat weet ze niet meer daar ze pas anderhalf was en mijn zoon heeft nog nooit gevlogen dus hoog tijd aldus zoon en dochter.
Bij het uitzoeken van een mooie bestemming kwam mijn dochter meteen met de Bosatlas aanzetten. Niet om te kijken waar ze wel graag heen wilde maar om te kijken waar ze juist niet heen wilde zo bleek.
Ik had Turkije op het oog maar dat was geen optie omdat dit land “veel te dicht bij Syrië ligt” aldus de jongedame. Ook verder richting Azië was een “no go” want dan moesten we vast en zeker over de Oekraïne vliegen. “Dan worden we vast ook uit de lucht geschoten” was haar opmerking. Na lang surfen is het uiteindelijk Mallorca geworden maar we weten allemaal wat er begin dit jaar gebeurde met het toestel van German Wings.
Na het gebeuren werd de atlas er weer bij gepakt en werden we door onze meid steevast op de feiten gedrukt dat wij dus óók over Frankrijk gaan vliegen en dat ze daar niet gerust op was. Waar een meisje van elf zich al niet mee bezighoudt. Geruststellende woorden van ons hadden niet het gewenste effect en toen we een paar weken geleden terugkwamen van een verjaardag waarbij het onderwerp vliegen en alles rondom neerstorten en de veiligste plaats om te zitten in een vliegtuig uitgebreid aan de orde was geweest barstte de bom. Onze lieve meisje was ontroostbaar en er vast van overtuigd dat we nooit veilig in Mallorca aan zouden komen.
Tja wat doe je dan als ouder. Zeggen dat je op de piloot moet vertrouwen en op de vliegtuigbouwers die de toestellen zo veilig mogelijk maken? Veranderen van onderwerp en het er niet meer over hebben?
Nee, we zijn het onderwerp niet uit de weg gegaan en zijn het “gevaar” maar eens op gaan zoeken. Een middagje vliegveld Weeze waar ze zo dichtbij de vliegtuigen kon komen dat je ze bijna aan kon raken. We hebben de piloten zien zitten en de koffers ingeladen zien worden. We konden de check-ups volgen en we hebben de vliegtuigen veilig zien vertrekken en landen. Na deze middag leek er weer rust te zijn gekomen in onze meid.
We hebben dan ook maar niet verteld over zelfmoordterroristen, vogels in de motor, mogelijk noodweer met bijbehorende turbulentie, luchtzakken, noodlandingen en dat de kans dat je met je auto op de kop in de Krakkedel belandt groter is dan dat we verongelukken met ons toestel.
Je probeert je kinderen zo lang mogelijk onbezorgd en onbevangen te houden maar in deze tijd en deze maatschappij, waarbij het gevoel van onveiligheid nog nooit zo groot was, is dat een nog zwaardere opgave dan ik ooit had kunnen bedenken.
Gelukkig gaat mijn dochter aan dat laatste zelf een steentje bijdragen. Afgelopen week zijn de kinderen van groep 7 in Doornenburg opgeleid tot verkeersbrigadier, en maandag is de eerste dag dat mijn kleine, grote meid dus zelf mag gaan zorgen voor de veiligheid van anderen.
Vrij laten in vertrouwen noemt de coalitie het toch? Het vertrouwen in de handen van een ander leggen…….
Nou ik kan zeggen: het valt heus niet altijd mee.
Fijn weekend allemaal.
- Lees ook de column: Vertraging
————————————————————————————————————————
Wilt u reageren? Dit kan via [email protected] of het reactieveld onderaan deze column.
———————————————————————————————————————–
Joyce Derksen is inwoner van Doornenburg die haar columns met een knipoog schrijft, “want een dag niet gelachen!”. Zij schrijft op persoonlijke titel over de actualiteit in Lingewaard, haar mening is niet perse die van Lingewaard Nieuws.
———————————————————————————————————————-
