Als men aan Huissen denkt dan kan het bijna niet anders of het onderwerp Stadhues komt naar boven drijven. Het houdt de gemoederen in het zwanenstadje al tijden bezig en ook social media gaat de laatste weken gebukt onder velerlei berichten over de plannen van het Stadhues Comité versus de plannen van ons college en wat eenieder daarvan vindt of denkt te moeten vinden. Het gesprek van de dag bij bakker, slager, op scholen etc.
En toen kwam daar afgelopen zaterdag. De zaterdag waarop het opeens even stil werd. Stil rondom alle stadhuesperikelen. Stil omdat er een vondst werd gedaan waarbij blijdschap en opluchting zich mengde met tranen. De auto van Jos Mahler werd na jaren van tevergeefs zoeken eindelijk gevonden in de Nederrijn bij het Looveer. Bij het uit het water takelen van het voertuig kwamen niet alleen Jos en zijn Poolse vrienden, maar ook heel veel verdriet en pijn weer aan de oppervlakte.
Zestien jaar lang zijn Doornenburg en omstreken in de greep gehouden door vragen over het hoe en wat er met Jos, zijn Poolse verloofde en twee Poolse vrienden kon zijn gebeurd. Allerlei doemscenario’s passeerden hierbij de revue waarbij al snel het besef kwam dat Jos hoogstwaarschijnlijk niet meer in leven zou zijn.
Doornenburgers maar ook niet Doornenburgers hebben vele facetten van de zoektocht van de familie Mahler mee kunnen volgen. Privé maar ook via de regionale en landelijke pers. Met zijn allen weigerden we geloven dat hij zomaar vrijwillig spoorloos zou willen verdwijnen.
Iedereen die Jos persoonlijk kende kan de prachtigste verhalen over hem vertellen en zo heb ik ook vaak met hem mogen lachen op de vrijdag- en zaterdagavonden in onze stamkroeg Dik’s café.
Zo ging hij een jaar voor zijn verdwijning nog met een bus vol Doornenburgers naar de Elfstedentocht, waarbij het in de bus al zo gezellig was en de drank uiteraard al rijkelijk vloeide. De hele Elfstedentocht ging vervolgens een beetje aan Jos voorbij en toen de bus ’s avonds weer terug was in het dorp en Jos er nog eentje kwam drinken in het café, raakte hij maar niet uitgepraat over “Hulzebosch”. Meer had hij van het hele spektakel niet meegekregen. Dat Angenent de uiteindelijke winnaar was boeide Jos allerminst. “Hulzebosch” was dé man. En zo bleven we daar tot in de late uurtjes nog over lachen en dronken we er nog een paar op.
Zo heeft iedereen wel zijn persoonlijke herinneringen aan deze markante persoon. Een persoon die onlosmakelijk verbonden was met het kleine dorpje tussen de grote rivieren
Jos was gelukkig in Doornenburg, geliefd in Doornenburg, bekend in Doornenburg maar boven alles was hij thuis in Doornenburg.
En vooral dat laatste, dat gaat nu dan eindelijk alsnog gebeuren. Na zestien lange jaren van zijn stille afwezigheid komt hij eindelijk weer thuis in Doornenburg. Krijgt hij zijn laatste rustplaats in zijn geliefde dorp en kan de familie alles een plaatsje gaan geven. Vragen zullen er misschien altijd wel blijven, maar de grootste vraag vond afgelopen zaterdag eindelijk een antwoord.
En bij het zien van de beelden van zijn vader, de tranen in zijn ogen van verdriet maar ook van geluk dat hij nu eindelijk weet wat er met “zijn menneke” is gebeurd dat maakte dat zaken zoals het Stadhues er even niet meer toe deden.
Even was het stil, en stil zal het ook nog wel even blijven
Op de dag dat Jos zijn laatste rustplaats mag vinden en de rust in Doornenburg en de harten van de familie weer zal wederkeren. Een hoofdstuk van zestien jaar wordt afgesloten.
Ik wens de familie en iedereen die Jos en zijn Poolse vrienden een warm hart toedragen heel veel sterkte.
Voordat we weer overgaan tot de orde van de dag ben ik in gedachten nog heel even bij Jos. Sluit ik mijn ogen en ben ik stil.
Heel stil……………………………………………………………
————————————————————————————————————————
Wilt u reageren? Dit kan via [email protected] of het reactieveld onderaan deze column.
———————————————————————————————————————–
Joyce Derksen is inwoner van Doornenburg die haar columns met een knipoog schrijft, “want een dag niet gelachen!”. Zij schrijft op persoonlijke titel over de actualiteit in Lingewaard, haar mening is niet perse die van Lingewaard Nieuws.
———————————————————————————————————————-
