Deze week was het weer zover. De dag waarop de “er zit poep aan je schoen” en de scheetzakken op de stoel van de meester of juf weer uit de kast konden worden getrokken. U voelt hem al. Het was de week van “1 April kikker in je bil”.
Tegenwoordig zijn de mogelijkheden legio om de medemens eens flink voor de gek te houden. Televisie, kranten en uiteraard het internet blijken hier de laatste jaren uitermate geschikt voor te zijn.
Ik kon het dan ook niet laten om even aan een 1 aprilgrap te denken toen ik las dat de jaarlijkse straatspeeldag in Huissen deze keer niet door zal gaan omdat het hele festijn verplaatst zou moeten worden naar een veredeld poepveldje (poep aan je schoen?) met als reden dat het organiseren van deze dag voor de inmiddels ruim 2000 kinderen op de geplande locatie teveel overlast zou veroorzaken voor de buurt.
Helaas bleek het niet om een 1 aprilgrap te gaan maar was het bittere ernst.
Daar waar de buurt in Gendt geen gehoor kreeg bij de gemeente toen zij aangaven heel veel overlast te (gaan) ondervinden van de uitbreiding van de varkenstallen in hun straat, lijken de buurtbewoners in Huissen hier wel aan het langste eind te trekken met als gevolg, bedroefde kindergezichtjes en een aantal aangeslagen vrijwilligers. Jaja mensen de kans op aanslagen in Lingewaard is immers niet gering zo sprak onze burgermoeder onlangs nog uit.
Even waande ik me terug in mijn eigen jeugd.
Ik groeide op in een rustige gemoedelijk buurt en speelde bijna dagelijks op straat. Het was niet alleen mogelijk omdat het een doodlopende weggetje betrof, het kon ook omdat de buurt er geen problemen mee had.
Slagballen, dat was onze meest favoriete spel. Een aantal rubberlaarzen deed dienst als de honken, en we gebruikten een houten stoffer als knuppel.
Regelmatig belandde de bal bij de buren in de tuin of in de wei en mochten we deze dan zonder problemen en zonder te vragen gewoon op gaan halen. Kwam er een auto aan die er langs wilde dan schoven we de honken gewoon even aan de kant. Af en toe hadden we zelfs toeschouwers die meeleefden als ware het een echte wedstrijd. Dat kon toen allemaal.
Inmiddels is dit niet meer zo vanzelfsprekend. Het verkeer is in de afgelopen decennia enorm toegenomen, en de verkeerssituaties zijn dusdanig veranderd dat spelen op straat soms spelen met je leven is.
Wat is er dan mooier dan dat er één keer per jaar weer even tijd is voor een potje straatvoetbal, stoepkrijten, hinkelen noem maar op zonder voorbijrazend verkeer. Eén dag waarbij de straat weer even aan onze kinderen wordt teruggegeven.
Helaas zit dat er dit jaar dus niet in. De gemeente maakt zich hier wat mij betreft schuldig aan een ernstige vorm van straatroof.
De buurt draait zich inmiddels nog eens rustig om en slaapt er waarschijnlijk geen nacht minder om.
En de gedupeerde kinderen?? Die nestelen zich die dag waarschijnlijk weer massaal achter de Xbox, Playstation of Wii. Buitengewoon kwalijk.
Hoe dan ook het vonnis blijft, ook na het gesprek van gisterenavond, ongewijzigd.
Niet buiten spelen maar wel buitenspel worden gezet.
Geen straatspeeldag….. geen addertje…… geen “1 April”.
NIET GRAPPIG!!!!!!!
- Lees ook de column van vorige week: That’s all Folks
————————————————————————————————————————
Wilt u reageren? Dit kan via [email protected] of het reactieveld onderaan deze column.
———————————————————————————————————————–
Joyce Derksen is inwoner van Doornenburg die haar columns met een knipoog schrijft, “want een dag niet gelachen!”. Zij schrijft op persoonlijke titel over de actualiteit in Lingewaard, haar mening is niet perse die van Lingewaard Nieuws.
———————————————————————————————————————-
