Het is alweer een aantal weken geleden dat dit in het nieuws was. Een bizarre en gelijktijdig ook gevaarlijke situatie. Bij een overstroming in de Georgische hoofdstad Tbilsi was een aantal dieren uit de plaatselijke dierentuin ontsnapt. Mensen werd geadviseerd binnen te blijven. Er liepen onder andere leeuwen, wolven en een nijlpaard los door de stad.
Wat moet het vreemd zijn geweest voor deze dieren om geheel onverwachts zomaar de vrijheid tegemoet te kunnen lopen, kruipen, vliegen of misschien wel zwemmen. Echt vrij zijn zoals de natuur het in beginsel bedoelt heeft maar je tegelijkertijd hopeloos verloren voelen omdat je bij God niet weet wat je aan moet met deze pas verworven vrijheid.
Ik moest opeens denken aan de vogel die mijn oma in een veel te klein kooitje in de huiskamer had staan. Mijn zus en ik vonden het altijd zo zielig. Daarom besloten we op een dag om het deurtje van de kooi open te zetten zodat het diertje, bij gesloten ramen en deuren, zijn beperkte vrijheid tegemoet kon vliegen.
De eerste paar keer dat we dit poogden kwam “de mus” zoals oma hem noemde niet van zijn plekje en bleef letterlijk stokstijf zitten. Onder gemopper van oma die het eigenlijk niet zo eens was met onze plannen leek het dier enkele pogingen later toch te beseffen dat de wereld groter was dan zijn plekje binnen de tralies en net toen we ons bedachten dat het diertje misschien niet eens wist hóe hij moest vliegen waagde hij het er dan toch op. Onder luid applaus van ons en stil protest van oma vloog hij dan eindelijk een paar rondjes door de kamer. Het vereiste wel wat stuurmanskunsten en af en toe kon oma nog net op tijd wegduiken voor het aanstormende gevaarte waarbij haar kapsel strak in de scheiding werd gevlogen en wij ons lachen niet in konden houden.
Toen bedachten we opeens dat het vliegen op zich geen probleem was, maar dat de landing het grootste struikelblok zou worden. “De mus” bleef maar vliegen en vliegen tot hij op een gegeven moment zo uitgeput raakte dat hij tegen de muur opvloog om daarna hijgend op de grond te blijven liggen. Gelukkig overleefde hij dit eerste vliegavontuur en de weken erna ging het steeds beter. Wel moesten we er goed op letten dat de kat de kamer niet binnenkwam want we weten allemaal wat katten het liefst met vogeltjes doen.
We konden toen niet bevroeden dat juist hetgeen waar we geen enkel gevaar in zagen de vogel van oma fataal zou worden.
Daar waar we de kat dus angstvallig uit de buurt hielden kwam de hond af en toe wel even kijken naar wat er in de kamer van oma allemaal loos was. Toen de vogel een keer na een rondvlucht op de hand van mijn zus zat bij te komen, kwam de hond eens wat dichterbij om te kijken en te ruiken. Net toen hij zijn neus bij de vogel had besloot deze weer te gaan vliegen en op het moment dat hij dus onverwachts zijn vleugels uitsloeg schrok de hond zo erg dat hij in een reflex een keer hapte.
Het geluid van de tanden die op elkaar klapten, de schreeuw van oma en het beeld van de vogel die een duikvlucht nam zal ik nooit vergeten. Toen mijn zus “de mus” oppakte trokken zijn klauwtjes krom. De vrijheid die we het beestje zo gunde was hem uiteindelijk dus fataal geworden.
Niet dankzij een vlucht door een open raam of een aanval van de kat maar juist door iets dat niemand van tevoren had kunnen bedenken. Niet blij gemaakt met een dooie mus klonken de woorden van oma “ik heb het nog zo gezegd” nog lang na in mijn gedachten.
Terugdenkend aan deze tragische anekdote en het verhaal van de overstroomde dierentuin kan ik het niet laten om de vergelijking te trekken met hoe we vandaag de dag leven in onze mooie gemeente. Ook nu worden we allemaal in meer of mindere mate weleens beperkt in onze vrijheden. Regels, wetten en bureaucratie zorgen ervoor dat we niet altijd in staat zijn om de dingen te doen zoals we graag zouden willen. Ook krijgen we allemaal weleens onverwachts toch bepaalde vrijheden en dan moeten ook wij soms leren om daar op een goede manier mee om te gaan.
Zo moeten we zelf onze verantwoording nemen als we over onze dijken willen rijden. Verkeersregels zijn er immers niet om ons te plagen maar om ons beschermen. Als we de natuur in gaan moeten we onze eigen rommel opruimen, zodat onze flora en fauna er geen schade van ondervinden.
Ook politiek Lingewaard krijgt een zekere mate van vrijheid om dingen te doen met gemeenschapsgelden en het is niet leuk om als burger te moeten ondervinden dat er soms te onzorgvuldig mee omgesprongen wordt. Juist zij moeten rekening houden met het feit dat er altijd tegenslagen kunnen komen uit onverwachte hoek. Zoals ook nu weer bij de Stadhuesplannen waarbij vleermuizen het project misschien wel een half jaar vleugellam gaan leggen en er dus weer een hoofdstuk aan het kat en (vleer)muisspel kan worden toegevoegd.
Kortom: we moeten allemaal voorzichtig en verantwoord omgaan met onze vrijheden want het is niet leuk om achteraf te moeten horen “ik heb het nog zo gezegd”.
Een lang verhaal deze keer maar wel met een moraal waarbij het iedereen natuurlijk vrij staat om hierover na te denken wanneer we er dit weekend weer eens uitvliegen in onze mooie gemeente of wanneer we de vrijheid misschien wel over de (gemeente)grenzen gaan opzoeken.
Ik wens iedereen weer een fijn weekend toe.
- Lees ook: Zonnebrand
————————————————————————————————————————
Wilt u reageren? Dit kan via [email protected] of het reactieveld onderaan deze column.
———————————————————————————————————————–
Joyce Derksen is inwoner van Doornenburg die haar columns met een knipoog schrijft, “want een dag niet gelachen!”. Zij schrijft op persoonlijke titel over de actualiteit in Lingewaard, haar mening is niet perse die van Lingewaard Nieuws.
———————————————————————————————————————-
