“Het leven is geen wedstrijd”. Ik hoor het mezelf nog zeggen vorige week tegen mijn zoontje van acht. Vandaag krijgen de (basis)scholen in onze regio eindelijk vakantie. De rapporten hebben mijn kinderen inmiddels al gehad en traditioneel horen daar ook de welbekende ouderavonden bij.
Tegenwoordig mogen de kinderen hier zelf bij zitten en kunnen, nee moeten, ze ook hun zegje doen over de geleverde prestaties en alles daaromheen. De prestaties van mijn zoon zijn prima zo tonen de stijgende lijntjes op de scorelijsten ons, vooral met rekenen is hij omhoog geschoten, tot ver boven het gemiddelde. Een rekenmonster noemt de juf hem en daar zijn zowel juf, leerling als ondergetekende supertrots op.
Iets minder goed ging het met het onderdeel woordenschat. Dat wil zeggen de toetsen, want door het jaar heen was er eigenlijk niks mis met zijn woordenkennis, zo ondervind ik ook dagelijks met genoegen. Het zit hem dus vooral in de toetsmomenten. Hij weet het wel maar wil soms te vlug klaar zijn met de opdrachten, net zoals zijn vriendjes, waardoor dit soort momentopnames vaak eindigen in mineur doordat de vragen niet goed worden gelezen en de antwoorden dus ook niet kloppen.
“Het leven is geen wedstrijd” zeg ik bij thuiskomst belerend tegen hem.
De dagen erna weerklinken deze woorden steeds weer in mijn gedachten. Ik probeer mijn kinderen op te voeden met de boodschap dat je beter iets langer over dingen kunt doen zodat het resultaat goed is in plaats van dat je er een strijd van maakt met de nodige fouten als gevolg. En dat je beter samen kunt werken om iets moois te bereiken dan dat je de strijd met elkaar aangaat en zo de essentie van zaken uit het oog verliest. Maar terwijl ik dit predik zie ik om me heen vaak het tegenovergestelde gebeuren.
Als ik dan alleen al naar onze eigen gemeente kijk proef ik bij heel veel zaken toch dat er een strijd gaande is tussen de verschillende kernen. Waarom zij wel een MFC en waarom wij niet? Waarom wel nieuwbouw daar en waarom niet hier? Waarom wel de kerken openhouden in de ene kern en waarom in de andere niet? Veelal zijn deze dingen het gevolg van beslissingen die in de politiek zijn gemaakt.
Ook daar is alles letterlijk en figuurlijk ingedeeld in verschillende partijen die doorgaans op zichzelf staan en hun eigen idealen nastreven maar daarnaast ook gedwongen worden om samen te werken. Iets wat vaak niet lijkt te lukken omdat er een sfeertje omheen hangt van coalitiepartijen die als makke lammetjes het college volgen en vaak lijnrecht tegenover de oppositiepartijen staan waarbij dat gevoel ook nog eens wordt aangewakkerd door berichten op social media waarbij het ongenoegen vaak niet onder stoelen of banken wordt gestoken.
De komende maanden zal een heuse wedstrijd misschien nog wel gaan zorgen voor meer strijd in onze gemeente. De Giro d’Italia zal Lingewaard aan gaan doen in 2016. Een prachtige kans om onze gemeente weer eens een keer positief op de kaart zetten.
Zoals het er nu naar uitziet zal de daadwerkelijke rit slechts een fractie van onze gemeente aandoen. Namelijk via de A325, Van Elkweg, Karstraat en Ing. Molsweg. Ik kan uit eigen ervaring alvast zeggen dat de renners in een mum van tijd alweer voorbij zullen zijn, mede omdat Lingewaard nu eenmaal geen letterlijke maar slechts figuurlijke pieken en dalen kent. Daar weten ze in Haalderen inmiddels ook alles van want het wordt bij de ALDI toch een bergetappe met een aanzienlijk stijgingspercentage i.p.v. een vlakke etappe met plat dak. Geen rekenmonsters aldaar want op die uitkomst had men blijkbaar niet geteld.
Terugkomend op de wieleretappe door Lingewaard ….veel gedoe en geregel dus voor een aantal luttele minuten. Ongetwijfeld zal hier nog een aantal discussies over gevoerd gaan worden, want waarom wel door de ene kern en niet door de andere? En waarom eigenlijk investeren in de Giro? Wat gaat het de burger uiteindelijk kosten? Etc. etc. waarbij eenieder vast weer zijn uiterste best gaat doen om zijn of haar gelijk te halen. Val…partijen zijn ook hierbij dus niet uit te sluiten.
Dit alles in gedachte houdend moet ik mijn zoon wellicht uit gaan leggen dat het leven misschien toch wel een soort van wedstrijd is maar ik zal hem daarbij wel vertellen dat het helemaal niet verkeerd is om te proberen ergens de beste in te zijn, zelfs als het geen officiële wedstrijd betreft. Zolang je het gemeenschappelijke doel maar niet uit het oog verliest en belangrijker nog, zolang het maar niet ten koste gaat van anderen.
Strijden voor je eigen idealen waarbij je REKENING houdt met de ander. Het valt voor ons mensen niet altijd mee al moet het voor REKENmonsters zoals de mijne vast geen probleem zijn.
Toch?
Fijn weekend allemaal en uiteraard een fijne zomervakantie.
Joyce Derksen
- Lees ook: Vleugellam
————————————————————————————————————————
Wilt u reageren? Dit kan via [email protected] of het reactieveld onderaan deze column.
———————————————————————————————————————–
Joyce Derksen is inwoner van Doornenburg die haar columns met een knipoog schrijft, “want een dag niet gelachen!”. Zij schrijft op persoonlijke titel over de actualiteit in Lingewaard, haar mening is niet perse die van Lingewaard Nieuws.
———————————————————————————————————————-
